Stel je voor… Je gaat met je kleinkinderen op citytrip naar Londen. Ze zijn door
het dolle heen: voor het eerst met de Eurostar, fish & chips proeven, de
Tower Bridge op de foto. Alles lijkt perfect.
Vlak voor vertrek lees je een
nieuwsbericht: “Poliovirus aangetroffen in het rioolwater van Londen.” Je denkt: Dat kan toch geen kwaad? Polio is
toch al lang uitgeroeid?
Maar dan besef je: polio is niet weg. Niet
overal zijn kinderen ingeënt. Wat als jouw kleinkinderen op straat spelen, hun
handen niet meteen wassen na een dag in de stad, en in contact komen met het
virus? Polio verspreidt zich stil,
zonder dat je het merkt. Stel je dat
moment voor: het bezoek bij de dokter.
De machteloosheid als je hoort: “Het is polio.” Polio heeft geen behandeling, geen genezing.
Eén op de 200 infecties leidt tot blijvende verlamming.
Stel dat we al gestopt waren met ons End Polio
Now programma. Dan hadden we een ziekte
die we bijna hadden uitgeroeid, maar die terugkeert omdat we net te vroeg zijn
gestopt. Willen wij de generatie zijn
die het laat terugkomen? Of de
generatie die polio voorgoed stopt. Maar
dat kan alleen als we zeggen: “Nu laten we niet meer los, juist nu het einde zo
dichtbij is”.
